POLISHSEAMEN

[PL_HUBAL]

Okręty tego typu były największymi okrętami podwodnymi II wojny światowej. Zabierały one na pokład aż trzy wodnosamoloty. Za ich pomocą planowano zbombardować jedną ze śluz kanału panamskiego, oraz dokonać samobójczego ataku na okręty amerykańskie w atolu Ulithi. Jednakże do realizacji tych planów nie doszło. Wybudowano trzy jednostki tego typu: I 400, I 401 oraz I 402. Ten ostatni został ukończony jako zaopatrzeniowy okręt podwodny. Wszystkie przetrwały wojnę.

Lata wejścia do służby
1944-1945

Wyporność nawodna/podwodna
3530/6560 t

Wymiary

długość: 120,1 m
szerokość: 12 m
zanużenie: 7 m

Maksymalna głębokość zanurzenia
76,2? m

Uzbrojenie
1 x 140 mm,
10 x 25 mm pl,
8 wyrzutni torped 533 mm,
20 torped,
3 wodnosamoloty,
1 katapulta

Moc maszyn nawodna/podwodna ?/? KM
Prędkość nawodna/podwodna 18,7/6,5 w.
Załoga 144 ludzi

A tymi samolotami pokładowymi były E14Y1. A o to charakterystyka:

Przyczyną powstania wodnosamolotu E14Y1 stał się Plan Rozwoju 3-ciej generacji (Otsu 3) sił podwodnych Cesarskiej Marynarki Japońskiej, który został opracowany w 1937 roku. Zgodnie z jego założeniami zaprojektowane miały zostać duże oceaniczne okręty podwodne dalekiego zasięgu typu I-9 o wyporności 2000 ton. Również w tym samym czasie Kaigun Koku Hombu opracowała założenia konstrukcyjne 12-Shi dla następcy małego wodnosamolotu rozpoznawczego dla okrętu podwodnego Watanabe E9W1, w który byłyby wyposażone wspomniane okręty podwodne. Założenia zostały przekazane do realizacji na zasadach konkursu do arsenału Dai-Ichi Kaigun Koku Gijitsusho (w skrócie Kugisho) w Jokosuka i do firmy K.K. Watanabe Tekkosho w Zasshonokuma - z zaleceniem ścisłej współpracy zespołów konstrukcyjnych okrętu podwodnego i wodnosamolotów. Cały temat został natomiast objęty ścisłą tajemnicą.

Kierowanie zespołem konstrukcyjnym w Kugisho powierzono inżynierowi Mitsuo Yamada, którego zadaniem było zaprojektowanie małego wodnosamolotu rozpoznawczego, składanego w niewielkim cylindrycznym hangarze pokładowym na okręcie podwodnym. Zgodnie z tym założeniem zaprojektowana została konstrukcja samolotu w układzie dolnopłata wsparta na dwóch pływakach i ze składanymi wzdłuż kadłuba skrzydłami, statecznikiem pionowym ze składaną końcówką i statecznikiem poziomym z również składanymi w dół końcówkami. Projekt wstępny wodnosamolotu w trakcie opracowania dokumentacji warsztatowej uległ pewnym zmianom, głównie usterzenie pionowe, które znacznie obniżono. Pod koniec 1938 roku, tj. w rok po wydaniu założeń konstrukcyjnych, zakończono montaż pierwszych dwóch prototypów, które otrzymały oznaczenie Doświadczalny 12-Shi Mały Wodnosamolot Okrętu Podwodnego (inaczej E14Y1). Prototypy zostały oblatane już w 1939 roku. Na jednym z nich nad Zatoką Tokijską latał porucznik Ohkane razem z obserwatorem S. Kato. Były to rzeczywiście niewielkie wolnonoślne wodnosamoloty w układzie dolnopłata, wyposażone w dwa pływaki wsparte na zastrzałach. Do ich napędu wykorzystano 9-cylindrowe silniki gwiazdowe Hitachi GK2 "Tempu" 12 o mocy startowej 340 KM, wyposażone w dwułopatowe śmigło drewniane o stałym skoku. Kadłub posiadał konstrukcję kratownicową spawaną z rurek metalowych z pokryciem z blach aluminiowych w przedniej części i płótnem w części ogonowej. Konstrukcja skrzydeł była mieszana. Dźwigary były metalowe natomiast żebra i krawędzie natarcia drewniane. Całość pokryta była płótnem. Usterzenie poziome również posiadało konstrukcję mieszaną, pokrytą płótnem. Statecznik pionowy o znacznie mniejszej powierzchni w stosunku do projektu także posiadał konstrukcję mieszaną. Całkowicie metalową konstrukcję posiadały jedynie dwa pływaki. Kabina pilota i obserwatora była półzamknięta. Do obrony wykorzystany był ruchomy karabin maszynowy Typ 92 kalibru 7,7 mm, którego obsługiwał obserwator z tylnej kabiny. Obserwator obsługiwał również radiostację pokładową do łączności z okrętem podwodnym. Poza tym wodnosamolot był wyposażony w dwie 30 kg bomby.

Pozdrawiam PL_HUBAL